Rabindranath Tagore, (7 mei 1861 – 7 augustus 1941) werd geboren tijdens de Britse koloniale overheersing in India als zoon van Dwarkanath Tagore, oprichter van de Brahmo Samaj. Hij was een Bengaals dichter, wijsgeer, toneelschrijver, romanschrijver en mysticus, die zijn faam vooral te danken heeft aan zijn gedichten.
Tagore schiep een soort letterkunde die dichter bij het gesproken Bengaals lag dan men ooit daarvoor had geschreven. Hij schreef voornamelijk in het Bengaals, maar vertaalde zelf veel van zijn werken in het Engels. In zijn werk komt grote kennis van zowel de westerse als de Indiase cultuur tot uitdrukking. Hij predikte ascese noch yoga, maar een vreugde- en liefdevol opgaan in God in het dagelijks leven.
Tagore ontplooide een grote bedrijvigheid als literator, componist, sociaal hervormer, strever naar onafhankelijkheid en pedagoog. In 1901 stichtte hij te Bolpur, 180 km van Calcutta, de Santi-Niketanschool, die later uitgroeide tot universiteit. Door te schrijven over sociale en politieke onderwerpen streefde Tagore in zijn wereldbeschouwingen bewust naar een harmonische verbinding tussen de Westerse en Oosterse filosofieën, religies en culturen. Hij had een belangrijk aandeel in de bevrijding van India.
Door les te geven in verschillende landen, bezocht hij vaak Europa en Amerika, vooral nadat hij in 1913 de Nobelprijs voor de Literatuur toegekend had gekregen. Tot zijn werk behoren een treurspel met de Engelse titel The King of the Dark Chamber (1910) en verschillende romans, waarvan Gora (1908) door sommigen als belangrijker wordt beschouwd dan Rudyard Kiplings schildering van het Indiase leven in Kim.
Tagore blijft echter vooral bekend als een dichter wiens eigen vertaling van zijn Gitanali (1909) grote bewondering oogstte. Hij schreef lyrische poëzie, waarin hij het sterkst was, enkele drama’s met wijsgerige strekking, enige romans en talrijke verhalen. In 1950 werd zijn gedicht Jana-Gana-Mana (Engels: Lord of the heart of the people) op muziek gezet door H. Murill het volkslied van India.
